Genel Bilgiler
İsim: Alexander "Aslanın Buyruğu" Dileon
Yaş: 29
Cinsiyet: Erkek
Boy: 192 cm
Kilo: 94 kg
Uyruk: North Blue – Thermid Krallığı
Rütbe: -
Tayfa Rolü: Kaptan - Sessiz Yemin Korsanları
Deniz: North Blue
İsim: Alexander "Aslanın Buyruğu" Dileon
Yaş: 29
Cinsiyet: Erkek
Boy: 192 cm
Kilo: 94 kg
Uyruk: North Blue – Thermid Krallığı
Rütbe: -
Tayfa Rolü: Kaptan - Sessiz Yemin Korsanları
Deniz: North Blue
Portre
Görünüm:
Alexander uzun boylu ve iri yapılıdır; öyle ki bir kalabalığın içinden her zaman ilk onun silueti seçilir. Geniş omuzları, sanki dünyayı sırtlayabilecekmiş gibi yayılır.
Gövdesi savaşla yoğrulmuş bir taş blok gibidir — kasları, çatlamış ama yıkılmamış bir taş duvar gibi sert ve sağlamdır. Teninde, geçmişten kalma kılıç izleri, yanık lekeleri ve sönmüş darbelerin gölgeleri dolaşır. Her yara, bir ihanetin, bir fedakârlığın, bir kaybın suskun nişanesidir.
Yüzü, zamanın şekillendirdiği bir heykel gibidir. Sert ve belirgin çene hattı, bastırılmış öfkenin sabırla bilenmiş köşelerini taşır. Elmacık kemikleri yüksek, dudakları ince ve ifadesizdir; yüzü konuşmaz ama geçmişi haykırır. Ve o gözler… Griye çalan donuk mavi gözleri vardır ki, içine bakanlar sanki kış ortasında donmuş bir denize bakar gibi hisseder. Derin, duru ama tehlikeli — her an kırılıp içine çeken bir sessizlikle doludur.
Bakışları, genç bir aslanın ateşini değil, yaşlı bir aslanın yorgun gururunu taşır. Sakin ama uyanık, dingin ama ölümcül. Onun gözlerine bakan biri, yalnızca öfkeyi değil; terk edilmişliği, yasını tutulmamış bir halkı, mezarı olmayan bir kadın ile oğulu, ve söylenmemiş vedaları da görür.
Boynundan omzuna dökülen uzun, altın sarısı saçları, sanki bir savaş alanında gün batımının son ışığını taşır. Bu saçlar, bir zamanlar sevgilisinin ellerinde umutla örülmüşken, şimdi miğferin altından dalga dalga dökülerek savaşın rüzgarında hüzünle savrulur.
Alexander, bir savaşçının idealini değil, bir aslanın çöküşten önceki haşmetini taşır. Ne zafer peşindedir, ne alkış; o, yalnızca geçmişin hayaletlerini susturmak için savaşan bir adamdır.
Kişilik: Alexander Dileon sessizdir; ama bu sessizlik, zayıflıktan ya da çekingenlikten değil, kelimelerin yetersizliğini bilen bir adamın sessizliğidir. Çoğu insan konuşur çünkü içindeki boşluğu örtmek ister. Alexander ise konuşmaz, çünkü içindeki fırtına kelimelere sığmaz. O, hayatı boyunca hep suskunlukla yoğrulmuş bir adamdır — bir tapınağın duvarlarında yankılanan yemin kadar ağır, bir mezar taşındaki isim kadar sade.
Konuştuğunda, kelimeleri keskin bir kılıç gibi seçer. Çünkü bilir: Her kelime bir yara açabilir, her cümle bir kaderi şekillendirebilir. Dinlemeyi konuşmaktan üstün tutar. İnsanların seslerinin ardındaki çatlakları, yalanların içindeki korkuyu ve sessizliklerin içindeki gerçekleri duyar. Bu yüzden bir lider olarak sadece emir vermez; sessizliğiyle yol gösterir, bakışıyla güven verir.
Bir zamanlar itaatin çemberine doğmuştu. Kurallara bağlı, duygulardan arınmış bir askerdi. Emir verilirse öldürürdü, gerekirse ölürdü. Sorgulamak yasaktı. Duygular yük sayılırdı. Merhamet, zayıflıktı. Ama Eleni’nin elleri, Leon’un gözleri ve kendi kanıyla sulanan o trajedi… hepsi onun içinde yeni bir tohum ekti: Vicdan.
Alexander artık biliyor ki, adalet yalnızca yukarıdan gelen buyruklarla, sarayların soğuk duvarlarında yazılmış kanunlarla kurulmaz. Gerçek adalet; kayıplardan, gözyaşından ve hayatta kalan vicdanlardan doğar. O yüzden onun adalet anlayışı ne katı bir mutlaklığa yaslanır ne de kaotik bir özgürlük fırtınasında savrulur. Onunki, merhametle yoğrulmuş bir adalettir. Kurbanı suçludan ayıran çizgiyi; korkaklığı cesaretten, adaleti intikamdan ayıran sesi içinde taşır.
Kendi iç dünyasında, hiçbir denizin kaldıramayacağı bir yük taşır. Eleni’nin son bakışı, Leon’un susturulmuş çığlığı… Bunlar onun gecelerine çöken sessiz hayaletlerdir. Her gece uyanır, ama bağırmaz. Acıyı anlatmaz, çünkü anlatıldığında anlamını yitireceğini düşünür. Onun acısı, sessiz bir andı. Ve o ant, artık yalnız bir babanın değil; mazlumun, suskunun, unutulmuşun dili olmuştur.
Çevresindekiler için Alexander, bir dağ gibi sağlamdır. Fırtınalar ona çarpar, ama o sarsılmaz. Tayfası, onun tek bir bakışıyla karar verir. Onlara bağırmaz, onları zorlamaz; çünkü ona güvenenler, zaten onun sessizliğinde bir sığınak bulmuşlardır. O, bir komutandan fazlasıdır — bir ağırlık, bir sessizlik içinde yankılanan adalettir.
İçindeki ışık, gösterişli değildir. Yanmaz, parlamaz, haykırmaz. Ama hiç sönmez. Alexander karanlığı görmüştür — hem düşmanlarında, hem sevdiklerinde, hem de kendinde. Ama karanlığa teslim olmamıştır. Çünkü bir gün, bir çocuk sesinin kumdan kaleler kurarken fısıldadığı “Ben adaletin kahramanıyım” sözü, onun için bütün emirlerden, bütün kanunlardan daha güçlüdür. O andan sonra Alexander, artık yalnız geçmişinin değil, başka çocukların hayal ettiği geleceğin de taşıyıcısıdır.
Ve şimdi, kılıcını yalnızca düşmanı yenmek için değil, susturulmuş bir sesi duyurmak için kaldırır. O artık emir almıyor — inançla yürüyor. Karanlığın içinden çıkan bir adam olarak, kendi ışığını sessizce taşıyor.
Geçmiş
Köken ve Çocukluk Dönemi
North Blue’nun kuzeybatısında, haritalarda çoğu zaman yanlış konumda gösterilen, bazen ise tümüyle görmezden gelinen bir ada vardır: Thermid. Sis ve fırtına kemerleriyle çevrili, kıyılarına yaklaşmayı bile denizcilerin birçoğunun lanet saydığı bu yer, dışarıdan bakıldığında sadece bir taş yığınından ibaret görünür. Ama içine girildiğinde bir başka dünya başlar.
Thermid, binlerce yıl öncesine dayanan bir lanetle kurulmuştur. Efsaneye göre, adanın kalbine düşen tanrı Skias, kendi takipçilerinin ihanetine uğrayınca burada sonsuz bir savaşın tohumunu bırakmıştı. Onun kanıyla yoğrulan bu topraklar, asla barış yüzü görmedi. O günden sonra Thermid, yalnızca savaşçıların yaşadığı bir adaya dönüştü. Dış dünyadan kopmasının sebebi ise yalnızca coğrafi izolasyon değil, Skias Tapınağı’na yaklaşanların rüyalarında delirmesiyle ün kazanmış "Sisler Musibeti"ydi. Bu mistik lanet, adaya yaklaşan gemileri ya yok eder ya da döndüklerinde mürettebatlarını susturulmuş halde bulundururdu. Thermid Krallığı bu korkunun üstüne inşa edildi. Ve korkudan doğan her yapı gibi, acımasız ve yüceydi… Heybetli tapınaklar, dor sütunlu saraylar, agora meydanları ve mermer yollar, burayı adeta antik bir uygarlığın kalıntısı gibi gösterir. Ama bu taşlar hâlâ sıcaktır; çünkü üzerinde sadece tarih değil, kandan yazılmış bir gelecek taşınır.
Adanın en yüksek noktasında, sisin bile yükselmekte zorlandığı bir uçurum yer alır: Skias Krateri. Eskiden bir tanrının düştüğü ve adanın kalbine gömüldüğü söylenir. Kraterin içinde devasa bir tapınak yer alır: Kutsal Yeminler Tapınağı. Tüm askerler, ilk kez kılıç tutmadan önce burada yemin eder. “Merhamet zayıflıktır, sadakat ise kudrettir” sözleri sütunlara kazınmıştır.
Bu ada, militarist bir krallığın kalesidir. Thermid Krallığı’nın yönetimi, yalnızca askeri başarıya dayalı bir aristokrasiyle şekillenir. Soylu olmak doğuştan gelmez, savaşta kazanılır. Ve her çocuk potansiyel bir kalkan ya da mızrak olarak görülür. İşte bu acımasız sistemin tam merkezinde doğdu Alexander Dileon.
Alexender’ın anne ve babası yoktu. Sarayın dışındaki terk edilmiş bir Dionysos tapınağında bulunduğunda henüz bebekti. Başında yanık izleri vardı. Kıyafetleri yırtıktı ama gözleri sanki bir tanrıdan miras almış gibi derin, sessiz ve kararlıydı. Yırtık kıyafetlerinin arasında, bir kağıtta bir isim yazıyordu sadece.
“Alexander Dileon.”
Bulunduğu günden itibaren bir “sayı”ydı krallık için. Numara 47. Bu sayı ona, henüz dört yaşındayken Spathion Yetimhanesi’nin taş avlusunda dizilen çocuklar arasında en son sıraya yerleştirildiği gün verilmişti. Yağmur yağıyordu. Çocuklar çıplak ayakla sıraya dizilmişti. Ellerinde eski birer battaniye, gözlerinde ise kimsenin görmediği bir boşluk vardı. Görevli subay, elindeki kayıt defterine göz gezdirip her çocuğa sırayla birer numara veriyordu. Alexender’a geldiğinde, gözlerinin içine uzun uzun baktı. Diğer çocuklardan farklıydı. Sessizdi. Başını eğmiyor, gözlerini kaçırmıyordu. Subay, kalemi yavaşça bastırarak yazdı: "Numara 47". O an, bir kimlik verilmedi ona — bir yük, bir emir, bir istikamet yüklendi sadece.
Thermid Krallığı’nda yetimler bir tür “toplumsal yatırım” olarak görülürdü. Sarayın doğu kanadında yer alan Spathion Yetimhanesi, aslında bir tür askeri eğitim merkezidir. Alexender burada büyüdü; ama oyunla, şarkıyla değil — emirle, ceza ile, çelikle…
Beş yaşına geldiğinde ilk defa Silensia Akademisi’ne alındı. Orada her çocuk gibi önce bedenini, sonra ruhunu zırhla kuşanmayı öğrendi. İlk kural: “Sorgulama.” İkinci kural: “Göz teması, itaatsizliktir.” Üçüncü kural: “Ağlayan çocuk, zayıf askerdir.”
Alexender ağlamadı.
Gençlik Dönemi
15 yaşında, “gerçek savaş” alanına çıkarıldı. O dönem Thermid, komşu adalardan biri olan Kernos ile sınır anlaşmazlıkları yaşıyordu. Bu sadece toprak değil, ideoloji savaşıydı. Alexander, ilk kanını burada döktü. Kendisinden iki kat büyük bir düşmanı, yalnızca refleks ve sezgiyle yere serdiğinde, onu izleyen üst düzey komutan General Orastes, gözlerini kıstı ve ileri atılan gövdeyi izledi. Alexander'ın karşısındaki düşman, iri yapılı bir Kernos piyadesiydi. Kalkanını yere vurarak meydan okuyordu. Alexander hiçbir şey söylemeden, rakibinin gözlerine kilitlendi. Aniden adım attı — sol ayağıyla toprağı ezdi, ardından eğilerek rakibinin hamlesini savuşturdu. Kısa kılıcıyla diz kapağının arkasına bir kesik attı. Adam yere çöktü, ama Alexander devam etti. İkinci hamlede kılıcını rakibin boynuna dayadı, nefes almadan, tereddütsüz. Savaş alanı bir anlık sessizliğe gömüldü.
Orastes, bu anı izledikten sonra yavaşça başını salladı ve yanındakilere dönerek şunu dedi:
“Bu çocuk emir değil, kader taşıyor.”
Bundan sonra Alexander hızla yükseldi. Yirmisinde iç muhafızlara alındı. Beş yıl içinde Kraliyet Savaş Meclisi’nde yer buldu. “Aslanın Buyruğu” lakabını alması, yalnızca suikast engelleme başarısı değil; duygusuzluğu, mutlak itaati ve çelik gibi kararlılığı sayesinde oldu.
Ama kimse onun içindeki boşluğu görmüyordu.
Onun içindeki ilk boşluğu gören kişi Eleni’ydi.
Sarayın mutfaklarında çalışan bir kadındı Eleni. Fısıltıyla konuşur, gözleriyle gülümserdi. Thermid'in gri taşları arasında o, ilkbahar gibi hafifti. Alexander , onunla konuşmaya başladığında ilk kez kelimeleri emir cümlesi dışında kullanmayı öğrendi. Onun varlığı, içindeki sessizliği kelimelere dönüştürdü.
Alexander ve Eleni, birbirlerini sadece bakışlarla değil, suskunluklarıyla da tanıdılar. Sarayın loş koridorlarında başlayan bu sessiz yakınlık, zamanla derinleşti. Eleni'nin elleriyle yaptığı ekmeği, Alexander nöbetten dönerken cebine sıkıştırırdı. Eleni, ona 'iyi misin?' diye hiç sormazdı; ama gözleri her seferinde cevabı alır gibi bakardı. Zamanla, bu sessiz anlaşma bir bağlılığa dönüştü. Bir gece, Spathion'un terkedilmiş küçük sunağında, yalnızca eski bir taş heykelin tanıklığında birbirlerine bağlılık sözü verdiler. Eleni, Alexander’ın avucuna küçük bir gümüş bilezik bıraktı: 'Bunu her görevine giderken taşı,' dedi, 'benim yeminim bu bilezikte kalacak.'
Bir yıl sonra Leon doğdu. Gözleri annesininki gibi maviydi ama içinde babasının suskunluğu saklıydı.
Leon doğduktan 3 yıl sonra, Alexander'a özel bir görev verilmişti. Krallığın doğu sınırında patlak veren bir isyanı bastırmakla görevlendirilmişti. Geri dönüp dönemeyeceği bilinmiyordu; çünkü görev verilen birlikler genellikle geri çağrılmazdı. Eleni, bu haberin ardından birkaç gece boyunca uyuyamadı. Sessizce mutfakta oturduğu bir gece, gözyaşlarını saklayarak yazmaya başladı.
Alexander bir gün Eleni’den el yazısı bir mektup aldı. Kenarları yanık izleri taşıyan bir kâğıttı. İçindekiler ise taş duvarları bile çatlatacak kadar sıcaktı:
Alexander, o görevden sağ salim döndü.
Leon doğuşuyla birlikte, Alexander değişti. Daha merhametli bir askere dönüştü ve bu dönüşümle sadece sarayın sadık askeri sıfatından sıyrılmaya başladı. Ona korkudan dolayı saygı duyan askerler, zamanla Alexander'a sevgilerinden dolayı saygı duymaya başladılar. Halk artık ondan korkmuyor, onu seviyordu. Halk arasında ün kazanması, sarayda rahatsızlık yarattı. Özellikle Thales, Kraliyet danışmanı, halkın ona olan ilgisini “potansiyel tehdit” olarak görüyordu. Bu yüzden plan yaptı: Alexander’ın krala suikast planladığına dair belgeler üretildi. Tanıklar satın alındı. Eleni ve Leon kaçırıldı.
Yargılama göstermelikti. Taş duvarlarla çevrili salonun ortasında zincirlenmiş halde duran Alexander'ın karşısına, gümüş işlemeli cübbesiyle Yargıç Klymenos çıktı. Gözlerinde adalet değil, emir okunan bir katip gibiydi. "Krallığa ihanetin cezası ölümdür. Suçlunun ailesi de onur cezasına tabidir," dedi soğuk bir ifadeyle. Salonda yankılanan bu sözlerden sonra, bir köşede bağlı tutulan Eleni getirildi. Gözleri bağlanmıştı, ayakta durmakta zorlanıyordu. Ardından Leon getirildi — ağzı kuma tıkanmış, gözyaşları yanaklarında kurumuştu. Thales, locadan izliyordu olan biteni, dudaklarında sinsi bir tebessümle.
Alexander bağırdı. Zincirlerine asıldı, ama diz çökertilmişti. Eleni’ye bakmaya çalıştı. Eleni son kez başını kaldırdı, göz bağına rağmen onu hisseder gibi başını Alexander'ın yönüne çevirdi.
Sonrası… sessizlik. Bir darbe sesi. Son bir çığlık. Leon’un sesi artık duyulmuyordu.
O an, Alexander sadece bir eşini ve çocuğunu değil, insanlığını da kaybettiğini düşündü.
Alexander ise deniz idamına çarpıltıldı.
Alexander'ın zincirlerle denize atılması, yalnızca bir idam biçimi değildi — Thermid Krallığı’nın unutulmasını istediği her şeyi okyanusa gömme yöntemiydi. Gelenek gereği, idama gönderilen bir asker, bir zamanlar gururla taşıdığı her şeyi üzerinde taşırdı. Alexander'ın üzerinde, solmuş Kraliyet zırhının kalıntıları, çatlamış omuzlukları, paslı eldivenleri, sırtına kayışla tutturulmuş yuvarlak bir kalkan ve en önemlisi, kemerine çapraz bağlı olan kısa kılıcı vardı. Bu aksesuarlar, bir zamanlar krallığın simgesi olan adamın artık unutulmak istenen bir hayalet haline dönüşümünü simgeliyordu. Ellerinden ve ayaklarından bağlanmıştı. Ağırlık olarak boynuna demir bir halka takılmış, sırtına da eski bir miğfer bağlanmıştı. Bu, "sadakatle ölenin suskunluğu" denilen gelenekti. Bir daha konuşamasın, bir daha ayak basamasın diye...
Kendini suyun altında sessizliğe bırakmaya hazırken, gözleri kapalıydı.
Bir anda, uzaklardan patlamalar işitildi. Suyun üzerinde yankılanan top sesleri, bağırışlar... Thermid Krallığı'na ait gemi, Korsanlar tarafından saldırıya uğramıştı. Alevler gökyüzünü aydınlatıyor, tahta parçaları suya düşüyordu. Bu kaos anında, Alexander'a sonsuz saygı duyan bir asker, onun zincirlerini çözdü. Ama tam o anda, bir top mermisiyle vurulan geminin ambarı çöktü ve patlamanın etkisiyle bilincini yitirdi Alexander.
Gözlerini açtığında, bir adanın kumsalında uzanıyordu. Dalgaların yıkadığı taşlar arasında, Eleni'nin verdiği o gümüş bilezik bile hâlâ bileğindeydi. Yanında, kılıcı toprağa saplanmış haldeydi. Gövdesi yaralıydı ama kalbi hâlâ atıyordu.
O an kılıcı eline aldı, ucu boğazına dayandı. Her şey bitmişti. Yaşayacak bir şey kalmamıştı. Ama... Çocuk sesleri duydu. Kıyının biraz ilerisinde, bir grup çocuk kumdan kaleler yapıyor, birbirlerine kılıçla saldırıyormuş gibi bağırıyordu. İçlerinden biri, tıpkı Leon gibi haykırdı:
“Ben adaletin kahramanıyım! Kötüleri yenerim!”
Alexander'ın gözlerinden yaşlar süzüldü. Eleni’nin mektubu gibi, bu söz de içindeki zırhı çatlatıyordu. Leon'un düşlerini gömmemek için, yaşamak zorunda olduğunu anladı. Onun oyunu, hâlâ oynanıyordu dünyanın bir yerlerinde.
İntikam için değil...
Adalet için yaşamalıydı.
O anda karar verdi: Sadece kendi vicdanı. Kılıcını yeniden eline aldı. Artık bu kılıç, bir emir için değil, bir inanç için savrulacaktı.
Alexander, birkaç gün boyunca kıyıdaki yabancı adada kendini sakladı. Vücudu yaralıydı ama zihni daha önce hiç olmadığı kadar netti. Artık tek bir amacı vardı: Leon’un hayal ettiği o kahramanı gerçeğe dönüştürmek. Bunun için önce bir gemiye, sonra bir yola ihtiyacı vardı.
Kuzeybatı rüzgarlarını izleyerek, terk edilmiş bir liman kentine ulaştı. Orada, denizciliğe gönül vermiş birkaç eski asker ve bir gemi inşa ustasıyla tanıştı. Onlara geçmişini anlatmadı. Ama gözlerindeki ateş, sustuğu her kelimenin yerini dolduruyordu.
Bir gemi inşa ettiler birlikte. Savaş için değil, korunmak ve adaleti taşımak için.
Marineford Savaşı ve Etkileri
Alexander, Marineford Savaşı’nı izole bir kıyı kasabasında, bir yıl boyunca süregelen gemi inşaatı sırasında öğrendi. Denizciler ve korsanlar arasında geçen bu büyük çatışma, onun geçmişindeki savaşlara benzese de ideolojik yönü çok daha derindi. Whitebeard’ın ölümü, korsanların özgürlüğe olan inancını, denizcilerin mutlak adalet anlayışıyla yüzleştiriyordu. Alexander, her iki tarafın da kendi körlüğü içinde boğulduğunu düşündü. O anda karar verdi: Kendi adaletini yaratmalıydı. Ne hükümetin propagandası ne de korsanların kaosu... Bir baba, bir savaşçı, bir lider olarak farklı bir yol izlemeliydi.
Zaman Atlaması Süreci
Savaşın ardından geçen iki yıl, Alexander'ın hayatta kaldığı ve yeniden doğduğu yıllardı. Bir inanışa göre Leon’un hayalindeki kahraman olmak için değil, başka çocuklara o hayali yaşatmak için gemiye çıktı. Zalim liderleri devirecek, halkı koruyacak ve adalet ilkesiyle hareket edecek bağımsız bir tayfa kurdu. Aletheia, artık sadece bir gemi değil; susturulmuş halkların sesi, adaletsizliğe karşı bir umut simgesiydi.
Alexander denize açıldığında, ne bir devletin askeri ne de korsanların kardeşiydi. Ama dışarıdan bakanlar için ikisi de mümkündü. Çünkü bir gemi, denizlerde bir yaprak gibi oradan oraya savruluyorsa, herkes onun niyetini kendi gözlüğüyle yorumlardı.
O, "vicdanın sancağı" ile yol alıyordu. Bir rotası yoktu. Yolcukları sırasında sırasıyla Ohana ve Zale ile tanıştı. Aynı gemide yolculuk ederken kimi zaman bir köyü yağmalayan korsan çetesini alt ettiler. Kimi zaman ise zalim bir valinin gizli limanını bastılar.
Aletheia, zamanla sadece bir gemi değil, bir söylentiye dönüştü. Ve Alexander'ın kaptanlığını yaptığı Sessiz Yemin Korsanları'da adını duyduklarında korkanlar kadar dua edenlerin de yüzüne umut düşüren bir figüre.
Motivasyon
1. Başlangıç Motivasyonu: Alexander’ın ilk motivasyonu, doğduğu dünyada hayatta kalmaktı. Emir almak, itaat etmek, savaşmak… Bunlar onun için bir seçim değil, bir zorunluluktu. Bir asker olarak tek amacı, kendisini büyüten düzenin parçası olmak ve orada yer edinmekti. Yalnızlığını bastırmak için başarıya tutundu; sadakat ile var olmaya çalıştı.
Ancak bu sadakat, Eleni ve Leon'un hayatıyla sınandığında, Alexander’ın içindeki boşluk açığa çıktı. Başlangıçtaki motivasyonu artık sadece bir sistemin dişlisi olmak değil, ailesini ve o sessiz huzuru korumaktı. Onlara bir gelecek sunmak, Eleni’nin gözlerinde parlayan ışığı ve Leon’un kahkahasını hayatta tutmak istiyordu. Emir değil, anlam arıyordu.
Kısaca, başlangıçta Alexander’ın motivasyonu hayatta kalmak, sadakatle varlık kazanmak ve ardından ailesini korumak üzerine kuruluydu.
2. Nihai Motivasyon: Leon ve Eleni'nin ölümünden sonra, Alexander’ın dünyası temellerinden yıkıldı. Artık ne koruyacak bir ailesi vardı ne de ait olduğu bir sistem. Fakat işte o an, Leon’un hayalindeki kahraman olmak gerektiğini anladı. Adaletin yalnızca güçlülerin tekeline bırakılamayacağını, sessizlerin de bir sesinin olması gerektiğini fark etti.
Alexander’ın nihai motivasyonu, vicdani adaleti temsil etmektir. İntikam değil — çünkü o, Eleni’nin mektubunda yazdığı gibi, “karanlığa değil yıldızlara bakarak” yaşamak zorunda olduğunu öğrendi. Onun kılıcı artık bir emir için değil, bir inanç için kalkıyor. Sessizlerin, ezilenlerin, unutulanların sesi olmak için. Oğlu Leon’un asla ulaşamayacağı bir geleceği başkalarına sunabilmek için.
Kısaca Alexander’ın nihai motivasyonu, başkalarına adalet ve umut taşıyan bir figür olmaktır. Kendi geçmişini bir silaha değil, bir pusulaya dönüştürerek, Eleni’nin fısıltılarını ve Leon’un hayallerini son nefesine kadar yaşatmaya ant içmiştir.
Görünüm:
► Show Spoiler
Alexander uzun boylu ve iri yapılıdır; öyle ki bir kalabalığın içinden her zaman ilk onun silueti seçilir. Geniş omuzları, sanki dünyayı sırtlayabilecekmiş gibi yayılır.
Gövdesi savaşla yoğrulmuş bir taş blok gibidir — kasları, çatlamış ama yıkılmamış bir taş duvar gibi sert ve sağlamdır. Teninde, geçmişten kalma kılıç izleri, yanık lekeleri ve sönmüş darbelerin gölgeleri dolaşır. Her yara, bir ihanetin, bir fedakârlığın, bir kaybın suskun nişanesidir.
Yüzü, zamanın şekillendirdiği bir heykel gibidir. Sert ve belirgin çene hattı, bastırılmış öfkenin sabırla bilenmiş köşelerini taşır. Elmacık kemikleri yüksek, dudakları ince ve ifadesizdir; yüzü konuşmaz ama geçmişi haykırır. Ve o gözler… Griye çalan donuk mavi gözleri vardır ki, içine bakanlar sanki kış ortasında donmuş bir denize bakar gibi hisseder. Derin, duru ama tehlikeli — her an kırılıp içine çeken bir sessizlikle doludur.
Bakışları, genç bir aslanın ateşini değil, yaşlı bir aslanın yorgun gururunu taşır. Sakin ama uyanık, dingin ama ölümcül. Onun gözlerine bakan biri, yalnızca öfkeyi değil; terk edilmişliği, yasını tutulmamış bir halkı, mezarı olmayan bir kadın ile oğulu, ve söylenmemiş vedaları da görür.
Boynundan omzuna dökülen uzun, altın sarısı saçları, sanki bir savaş alanında gün batımının son ışığını taşır. Bu saçlar, bir zamanlar sevgilisinin ellerinde umutla örülmüşken, şimdi miğferin altından dalga dalga dökülerek savaşın rüzgarında hüzünle savrulur.
Alexander, bir savaşçının idealini değil, bir aslanın çöküşten önceki haşmetini taşır. Ne zafer peşindedir, ne alkış; o, yalnızca geçmişin hayaletlerini susturmak için savaşan bir adamdır.
Kişilik: Alexander Dileon sessizdir; ama bu sessizlik, zayıflıktan ya da çekingenlikten değil, kelimelerin yetersizliğini bilen bir adamın sessizliğidir. Çoğu insan konuşur çünkü içindeki boşluğu örtmek ister. Alexander ise konuşmaz, çünkü içindeki fırtına kelimelere sığmaz. O, hayatı boyunca hep suskunlukla yoğrulmuş bir adamdır — bir tapınağın duvarlarında yankılanan yemin kadar ağır, bir mezar taşındaki isim kadar sade.
Konuştuğunda, kelimeleri keskin bir kılıç gibi seçer. Çünkü bilir: Her kelime bir yara açabilir, her cümle bir kaderi şekillendirebilir. Dinlemeyi konuşmaktan üstün tutar. İnsanların seslerinin ardındaki çatlakları, yalanların içindeki korkuyu ve sessizliklerin içindeki gerçekleri duyar. Bu yüzden bir lider olarak sadece emir vermez; sessizliğiyle yol gösterir, bakışıyla güven verir.
Bir zamanlar itaatin çemberine doğmuştu. Kurallara bağlı, duygulardan arınmış bir askerdi. Emir verilirse öldürürdü, gerekirse ölürdü. Sorgulamak yasaktı. Duygular yük sayılırdı. Merhamet, zayıflıktı. Ama Eleni’nin elleri, Leon’un gözleri ve kendi kanıyla sulanan o trajedi… hepsi onun içinde yeni bir tohum ekti: Vicdan.
Alexander artık biliyor ki, adalet yalnızca yukarıdan gelen buyruklarla, sarayların soğuk duvarlarında yazılmış kanunlarla kurulmaz. Gerçek adalet; kayıplardan, gözyaşından ve hayatta kalan vicdanlardan doğar. O yüzden onun adalet anlayışı ne katı bir mutlaklığa yaslanır ne de kaotik bir özgürlük fırtınasında savrulur. Onunki, merhametle yoğrulmuş bir adalettir. Kurbanı suçludan ayıran çizgiyi; korkaklığı cesaretten, adaleti intikamdan ayıran sesi içinde taşır.
Kendi iç dünyasında, hiçbir denizin kaldıramayacağı bir yük taşır. Eleni’nin son bakışı, Leon’un susturulmuş çığlığı… Bunlar onun gecelerine çöken sessiz hayaletlerdir. Her gece uyanır, ama bağırmaz. Acıyı anlatmaz, çünkü anlatıldığında anlamını yitireceğini düşünür. Onun acısı, sessiz bir andı. Ve o ant, artık yalnız bir babanın değil; mazlumun, suskunun, unutulmuşun dili olmuştur.
Çevresindekiler için Alexander, bir dağ gibi sağlamdır. Fırtınalar ona çarpar, ama o sarsılmaz. Tayfası, onun tek bir bakışıyla karar verir. Onlara bağırmaz, onları zorlamaz; çünkü ona güvenenler, zaten onun sessizliğinde bir sığınak bulmuşlardır. O, bir komutandan fazlasıdır — bir ağırlık, bir sessizlik içinde yankılanan adalettir.
İçindeki ışık, gösterişli değildir. Yanmaz, parlamaz, haykırmaz. Ama hiç sönmez. Alexander karanlığı görmüştür — hem düşmanlarında, hem sevdiklerinde, hem de kendinde. Ama karanlığa teslim olmamıştır. Çünkü bir gün, bir çocuk sesinin kumdan kaleler kurarken fısıldadığı “Ben adaletin kahramanıyım” sözü, onun için bütün emirlerden, bütün kanunlardan daha güçlüdür. O andan sonra Alexander, artık yalnız geçmişinin değil, başka çocukların hayal ettiği geleceğin de taşıyıcısıdır.
Ve şimdi, kılıcını yalnızca düşmanı yenmek için değil, susturulmuş bir sesi duyurmak için kaldırır. O artık emir almıyor — inançla yürüyor. Karanlığın içinden çıkan bir adam olarak, kendi ışığını sessizce taşıyor.
Geçmiş
Köken ve Çocukluk Dönemi
North Blue’nun kuzeybatısında, haritalarda çoğu zaman yanlış konumda gösterilen, bazen ise tümüyle görmezden gelinen bir ada vardır: Thermid. Sis ve fırtına kemerleriyle çevrili, kıyılarına yaklaşmayı bile denizcilerin birçoğunun lanet saydığı bu yer, dışarıdan bakıldığında sadece bir taş yığınından ibaret görünür. Ama içine girildiğinde bir başka dünya başlar.
Thermid, binlerce yıl öncesine dayanan bir lanetle kurulmuştur. Efsaneye göre, adanın kalbine düşen tanrı Skias, kendi takipçilerinin ihanetine uğrayınca burada sonsuz bir savaşın tohumunu bırakmıştı. Onun kanıyla yoğrulan bu topraklar, asla barış yüzü görmedi. O günden sonra Thermid, yalnızca savaşçıların yaşadığı bir adaya dönüştü. Dış dünyadan kopmasının sebebi ise yalnızca coğrafi izolasyon değil, Skias Tapınağı’na yaklaşanların rüyalarında delirmesiyle ün kazanmış "Sisler Musibeti"ydi. Bu mistik lanet, adaya yaklaşan gemileri ya yok eder ya da döndüklerinde mürettebatlarını susturulmuş halde bulundururdu. Thermid Krallığı bu korkunun üstüne inşa edildi. Ve korkudan doğan her yapı gibi, acımasız ve yüceydi… Heybetli tapınaklar, dor sütunlu saraylar, agora meydanları ve mermer yollar, burayı adeta antik bir uygarlığın kalıntısı gibi gösterir. Ama bu taşlar hâlâ sıcaktır; çünkü üzerinde sadece tarih değil, kandan yazılmış bir gelecek taşınır.
Adanın en yüksek noktasında, sisin bile yükselmekte zorlandığı bir uçurum yer alır: Skias Krateri. Eskiden bir tanrının düştüğü ve adanın kalbine gömüldüğü söylenir. Kraterin içinde devasa bir tapınak yer alır: Kutsal Yeminler Tapınağı. Tüm askerler, ilk kez kılıç tutmadan önce burada yemin eder. “Merhamet zayıflıktır, sadakat ise kudrettir” sözleri sütunlara kazınmıştır.
Bu ada, militarist bir krallığın kalesidir. Thermid Krallığı’nın yönetimi, yalnızca askeri başarıya dayalı bir aristokrasiyle şekillenir. Soylu olmak doğuştan gelmez, savaşta kazanılır. Ve her çocuk potansiyel bir kalkan ya da mızrak olarak görülür. İşte bu acımasız sistemin tam merkezinde doğdu Alexander Dileon.
Alexender’ın anne ve babası yoktu. Sarayın dışındaki terk edilmiş bir Dionysos tapınağında bulunduğunda henüz bebekti. Başında yanık izleri vardı. Kıyafetleri yırtıktı ama gözleri sanki bir tanrıdan miras almış gibi derin, sessiz ve kararlıydı. Yırtık kıyafetlerinin arasında, bir kağıtta bir isim yazıyordu sadece.
“Alexander Dileon.”
Bulunduğu günden itibaren bir “sayı”ydı krallık için. Numara 47. Bu sayı ona, henüz dört yaşındayken Spathion Yetimhanesi’nin taş avlusunda dizilen çocuklar arasında en son sıraya yerleştirildiği gün verilmişti. Yağmur yağıyordu. Çocuklar çıplak ayakla sıraya dizilmişti. Ellerinde eski birer battaniye, gözlerinde ise kimsenin görmediği bir boşluk vardı. Görevli subay, elindeki kayıt defterine göz gezdirip her çocuğa sırayla birer numara veriyordu. Alexender’a geldiğinde, gözlerinin içine uzun uzun baktı. Diğer çocuklardan farklıydı. Sessizdi. Başını eğmiyor, gözlerini kaçırmıyordu. Subay, kalemi yavaşça bastırarak yazdı: "Numara 47". O an, bir kimlik verilmedi ona — bir yük, bir emir, bir istikamet yüklendi sadece.
Thermid Krallığı’nda yetimler bir tür “toplumsal yatırım” olarak görülürdü. Sarayın doğu kanadında yer alan Spathion Yetimhanesi, aslında bir tür askeri eğitim merkezidir. Alexender burada büyüdü; ama oyunla, şarkıyla değil — emirle, ceza ile, çelikle…
Beş yaşına geldiğinde ilk defa Silensia Akademisi’ne alındı. Orada her çocuk gibi önce bedenini, sonra ruhunu zırhla kuşanmayı öğrendi. İlk kural: “Sorgulama.” İkinci kural: “Göz teması, itaatsizliktir.” Üçüncü kural: “Ağlayan çocuk, zayıf askerdir.”
Alexender ağlamadı.
Gençlik Dönemi
15 yaşında, “gerçek savaş” alanına çıkarıldı. O dönem Thermid, komşu adalardan biri olan Kernos ile sınır anlaşmazlıkları yaşıyordu. Bu sadece toprak değil, ideoloji savaşıydı. Alexander, ilk kanını burada döktü. Kendisinden iki kat büyük bir düşmanı, yalnızca refleks ve sezgiyle yere serdiğinde, onu izleyen üst düzey komutan General Orastes, gözlerini kıstı ve ileri atılan gövdeyi izledi. Alexander'ın karşısındaki düşman, iri yapılı bir Kernos piyadesiydi. Kalkanını yere vurarak meydan okuyordu. Alexander hiçbir şey söylemeden, rakibinin gözlerine kilitlendi. Aniden adım attı — sol ayağıyla toprağı ezdi, ardından eğilerek rakibinin hamlesini savuşturdu. Kısa kılıcıyla diz kapağının arkasına bir kesik attı. Adam yere çöktü, ama Alexander devam etti. İkinci hamlede kılıcını rakibin boynuna dayadı, nefes almadan, tereddütsüz. Savaş alanı bir anlık sessizliğe gömüldü.
Orastes, bu anı izledikten sonra yavaşça başını salladı ve yanındakilere dönerek şunu dedi:
“Bu çocuk emir değil, kader taşıyor.”
Bundan sonra Alexander hızla yükseldi. Yirmisinde iç muhafızlara alındı. Beş yıl içinde Kraliyet Savaş Meclisi’nde yer buldu. “Aslanın Buyruğu” lakabını alması, yalnızca suikast engelleme başarısı değil; duygusuzluğu, mutlak itaati ve çelik gibi kararlılığı sayesinde oldu.
Ama kimse onun içindeki boşluğu görmüyordu.
Onun içindeki ilk boşluğu gören kişi Eleni’ydi.
Sarayın mutfaklarında çalışan bir kadındı Eleni. Fısıltıyla konuşur, gözleriyle gülümserdi. Thermid'in gri taşları arasında o, ilkbahar gibi hafifti. Alexander , onunla konuşmaya başladığında ilk kez kelimeleri emir cümlesi dışında kullanmayı öğrendi. Onun varlığı, içindeki sessizliği kelimelere dönüştürdü.
Alexander ve Eleni, birbirlerini sadece bakışlarla değil, suskunluklarıyla da tanıdılar. Sarayın loş koridorlarında başlayan bu sessiz yakınlık, zamanla derinleşti. Eleni'nin elleriyle yaptığı ekmeği, Alexander nöbetten dönerken cebine sıkıştırırdı. Eleni, ona 'iyi misin?' diye hiç sormazdı; ama gözleri her seferinde cevabı alır gibi bakardı. Zamanla, bu sessiz anlaşma bir bağlılığa dönüştü. Bir gece, Spathion'un terkedilmiş küçük sunağında, yalnızca eski bir taş heykelin tanıklığında birbirlerine bağlılık sözü verdiler. Eleni, Alexander’ın avucuna küçük bir gümüş bilezik bıraktı: 'Bunu her görevine giderken taşı,' dedi, 'benim yeminim bu bilezikte kalacak.'
Bir yıl sonra Leon doğdu. Gözleri annesininki gibi maviydi ama içinde babasının suskunluğu saklıydı.
Leon doğduktan 3 yıl sonra, Alexander'a özel bir görev verilmişti. Krallığın doğu sınırında patlak veren bir isyanı bastırmakla görevlendirilmişti. Geri dönüp dönemeyeceği bilinmiyordu; çünkü görev verilen birlikler genellikle geri çağrılmazdı. Eleni, bu haberin ardından birkaç gece boyunca uyuyamadı. Sessizce mutfakta oturduğu bir gece, gözyaşlarını saklayarak yazmaya başladı.
Alexander bir gün Eleni’den el yazısı bir mektup aldı. Kenarları yanık izleri taşıyan bir kâğıttı. İçindekiler ise taş duvarları bile çatlatacak kadar sıcaktı:
Off Topic
“Sevgilim,
Biliyorum bu mektubu belki hiç okuyamayacaksın. Ama yazmam gerek… çünkü içimde bir korku var. Seni her gün savaşa uğurlarken, aslında seni biraz daha kaybediyorum. Gözlerinle konuştuğunda bile sessizsin artık.
Ama ne zaman Leon’la oynarken seni izlesem... içindeki o çocuğu görüyorum.
Unutma, kahraman olmak yalnızca savaşmak değil. Adil kalmak... şefkatle karar vermek... kendi vicdanına ihanet etmemek...
Benim kahramanım, gözlerini yalnız karanlığa değil, yıldızlara da çevir.
Seni seviyorum.
Eleni”
Biliyorum bu mektubu belki hiç okuyamayacaksın. Ama yazmam gerek… çünkü içimde bir korku var. Seni her gün savaşa uğurlarken, aslında seni biraz daha kaybediyorum. Gözlerinle konuştuğunda bile sessizsin artık.
Ama ne zaman Leon’la oynarken seni izlesem... içindeki o çocuğu görüyorum.
Unutma, kahraman olmak yalnızca savaşmak değil. Adil kalmak... şefkatle karar vermek... kendi vicdanına ihanet etmemek...
Benim kahramanım, gözlerini yalnız karanlığa değil, yıldızlara da çevir.
Seni seviyorum.
Eleni”
Leon doğuşuyla birlikte, Alexander değişti. Daha merhametli bir askere dönüştü ve bu dönüşümle sadece sarayın sadık askeri sıfatından sıyrılmaya başladı. Ona korkudan dolayı saygı duyan askerler, zamanla Alexander'a sevgilerinden dolayı saygı duymaya başladılar. Halk artık ondan korkmuyor, onu seviyordu. Halk arasında ün kazanması, sarayda rahatsızlık yarattı. Özellikle Thales, Kraliyet danışmanı, halkın ona olan ilgisini “potansiyel tehdit” olarak görüyordu. Bu yüzden plan yaptı: Alexander’ın krala suikast planladığına dair belgeler üretildi. Tanıklar satın alındı. Eleni ve Leon kaçırıldı.
Yargılama göstermelikti. Taş duvarlarla çevrili salonun ortasında zincirlenmiş halde duran Alexander'ın karşısına, gümüş işlemeli cübbesiyle Yargıç Klymenos çıktı. Gözlerinde adalet değil, emir okunan bir katip gibiydi. "Krallığa ihanetin cezası ölümdür. Suçlunun ailesi de onur cezasına tabidir," dedi soğuk bir ifadeyle. Salonda yankılanan bu sözlerden sonra, bir köşede bağlı tutulan Eleni getirildi. Gözleri bağlanmıştı, ayakta durmakta zorlanıyordu. Ardından Leon getirildi — ağzı kuma tıkanmış, gözyaşları yanaklarında kurumuştu. Thales, locadan izliyordu olan biteni, dudaklarında sinsi bir tebessümle.
Alexander bağırdı. Zincirlerine asıldı, ama diz çökertilmişti. Eleni’ye bakmaya çalıştı. Eleni son kez başını kaldırdı, göz bağına rağmen onu hisseder gibi başını Alexander'ın yönüne çevirdi.
Sonrası… sessizlik. Bir darbe sesi. Son bir çığlık. Leon’un sesi artık duyulmuyordu.
O an, Alexander sadece bir eşini ve çocuğunu değil, insanlığını da kaybettiğini düşündü.
Alexander ise deniz idamına çarpıltıldı.
Alexander'ın zincirlerle denize atılması, yalnızca bir idam biçimi değildi — Thermid Krallığı’nın unutulmasını istediği her şeyi okyanusa gömme yöntemiydi. Gelenek gereği, idama gönderilen bir asker, bir zamanlar gururla taşıdığı her şeyi üzerinde taşırdı. Alexander'ın üzerinde, solmuş Kraliyet zırhının kalıntıları, çatlamış omuzlukları, paslı eldivenleri, sırtına kayışla tutturulmuş yuvarlak bir kalkan ve en önemlisi, kemerine çapraz bağlı olan kısa kılıcı vardı. Bu aksesuarlar, bir zamanlar krallığın simgesi olan adamın artık unutulmak istenen bir hayalet haline dönüşümünü simgeliyordu. Ellerinden ve ayaklarından bağlanmıştı. Ağırlık olarak boynuna demir bir halka takılmış, sırtına da eski bir miğfer bağlanmıştı. Bu, "sadakatle ölenin suskunluğu" denilen gelenekti. Bir daha konuşamasın, bir daha ayak basamasın diye...
Kendini suyun altında sessizliğe bırakmaya hazırken, gözleri kapalıydı.
Bir anda, uzaklardan patlamalar işitildi. Suyun üzerinde yankılanan top sesleri, bağırışlar... Thermid Krallığı'na ait gemi, Korsanlar tarafından saldırıya uğramıştı. Alevler gökyüzünü aydınlatıyor, tahta parçaları suya düşüyordu. Bu kaos anında, Alexander'a sonsuz saygı duyan bir asker, onun zincirlerini çözdü. Ama tam o anda, bir top mermisiyle vurulan geminin ambarı çöktü ve patlamanın etkisiyle bilincini yitirdi Alexander.
Gözlerini açtığında, bir adanın kumsalında uzanıyordu. Dalgaların yıkadığı taşlar arasında, Eleni'nin verdiği o gümüş bilezik bile hâlâ bileğindeydi. Yanında, kılıcı toprağa saplanmış haldeydi. Gövdesi yaralıydı ama kalbi hâlâ atıyordu.
O an kılıcı eline aldı, ucu boğazına dayandı. Her şey bitmişti. Yaşayacak bir şey kalmamıştı. Ama... Çocuk sesleri duydu. Kıyının biraz ilerisinde, bir grup çocuk kumdan kaleler yapıyor, birbirlerine kılıçla saldırıyormuş gibi bağırıyordu. İçlerinden biri, tıpkı Leon gibi haykırdı:
“Ben adaletin kahramanıyım! Kötüleri yenerim!”
Alexander'ın gözlerinden yaşlar süzüldü. Eleni’nin mektubu gibi, bu söz de içindeki zırhı çatlatıyordu. Leon'un düşlerini gömmemek için, yaşamak zorunda olduğunu anladı. Onun oyunu, hâlâ oynanıyordu dünyanın bir yerlerinde.
İntikam için değil...
Adalet için yaşamalıydı.
O anda karar verdi: Sadece kendi vicdanı. Kılıcını yeniden eline aldı. Artık bu kılıç, bir emir için değil, bir inanç için savrulacaktı.
Alexander, birkaç gün boyunca kıyıdaki yabancı adada kendini sakladı. Vücudu yaralıydı ama zihni daha önce hiç olmadığı kadar netti. Artık tek bir amacı vardı: Leon’un hayal ettiği o kahramanı gerçeğe dönüştürmek. Bunun için önce bir gemiye, sonra bir yola ihtiyacı vardı.
Kuzeybatı rüzgarlarını izleyerek, terk edilmiş bir liman kentine ulaştı. Orada, denizciliğe gönül vermiş birkaç eski asker ve bir gemi inşa ustasıyla tanıştı. Onlara geçmişini anlatmadı. Ama gözlerindeki ateş, sustuğu her kelimenin yerini dolduruyordu.
Bir gemi inşa ettiler birlikte. Savaş için değil, korunmak ve adaleti taşımak için.
Marineford Savaşı ve Etkileri
Alexander, Marineford Savaşı’nı izole bir kıyı kasabasında, bir yıl boyunca süregelen gemi inşaatı sırasında öğrendi. Denizciler ve korsanlar arasında geçen bu büyük çatışma, onun geçmişindeki savaşlara benzese de ideolojik yönü çok daha derindi. Whitebeard’ın ölümü, korsanların özgürlüğe olan inancını, denizcilerin mutlak adalet anlayışıyla yüzleştiriyordu. Alexander, her iki tarafın da kendi körlüğü içinde boğulduğunu düşündü. O anda karar verdi: Kendi adaletini yaratmalıydı. Ne hükümetin propagandası ne de korsanların kaosu... Bir baba, bir savaşçı, bir lider olarak farklı bir yol izlemeliydi.
Zaman Atlaması Süreci
Savaşın ardından geçen iki yıl, Alexander'ın hayatta kaldığı ve yeniden doğduğu yıllardı. Bir inanışa göre Leon’un hayalindeki kahraman olmak için değil, başka çocuklara o hayali yaşatmak için gemiye çıktı. Zalim liderleri devirecek, halkı koruyacak ve adalet ilkesiyle hareket edecek bağımsız bir tayfa kurdu. Aletheia, artık sadece bir gemi değil; susturulmuş halkların sesi, adaletsizliğe karşı bir umut simgesiydi.
Alexander denize açıldığında, ne bir devletin askeri ne de korsanların kardeşiydi. Ama dışarıdan bakanlar için ikisi de mümkündü. Çünkü bir gemi, denizlerde bir yaprak gibi oradan oraya savruluyorsa, herkes onun niyetini kendi gözlüğüyle yorumlardı.
O, "vicdanın sancağı" ile yol alıyordu. Bir rotası yoktu. Yolcukları sırasında sırasıyla Ohana ve Zale ile tanıştı. Aynı gemide yolculuk ederken kimi zaman bir köyü yağmalayan korsan çetesini alt ettiler. Kimi zaman ise zalim bir valinin gizli limanını bastılar.
Aletheia, zamanla sadece bir gemi değil, bir söylentiye dönüştü. Ve Alexander'ın kaptanlığını yaptığı Sessiz Yemin Korsanları'da adını duyduklarında korkanlar kadar dua edenlerin de yüzüne umut düşüren bir figüre.
Motivasyon
1. Başlangıç Motivasyonu: Alexander’ın ilk motivasyonu, doğduğu dünyada hayatta kalmaktı. Emir almak, itaat etmek, savaşmak… Bunlar onun için bir seçim değil, bir zorunluluktu. Bir asker olarak tek amacı, kendisini büyüten düzenin parçası olmak ve orada yer edinmekti. Yalnızlığını bastırmak için başarıya tutundu; sadakat ile var olmaya çalıştı.
Ancak bu sadakat, Eleni ve Leon'un hayatıyla sınandığında, Alexander’ın içindeki boşluk açığa çıktı. Başlangıçtaki motivasyonu artık sadece bir sistemin dişlisi olmak değil, ailesini ve o sessiz huzuru korumaktı. Onlara bir gelecek sunmak, Eleni’nin gözlerinde parlayan ışığı ve Leon’un kahkahasını hayatta tutmak istiyordu. Emir değil, anlam arıyordu.
Kısaca, başlangıçta Alexander’ın motivasyonu hayatta kalmak, sadakatle varlık kazanmak ve ardından ailesini korumak üzerine kuruluydu.
2. Nihai Motivasyon: Leon ve Eleni'nin ölümünden sonra, Alexander’ın dünyası temellerinden yıkıldı. Artık ne koruyacak bir ailesi vardı ne de ait olduğu bir sistem. Fakat işte o an, Leon’un hayalindeki kahraman olmak gerektiğini anladı. Adaletin yalnızca güçlülerin tekeline bırakılamayacağını, sessizlerin de bir sesinin olması gerektiğini fark etti.
Alexander’ın nihai motivasyonu, vicdani adaleti temsil etmektir. İntikam değil — çünkü o, Eleni’nin mektubunda yazdığı gibi, “karanlığa değil yıldızlara bakarak” yaşamak zorunda olduğunu öğrendi. Onun kılıcı artık bir emir için değil, bir inanç için kalkıyor. Sessizlerin, ezilenlerin, unutulanların sesi olmak için. Oğlu Leon’un asla ulaşamayacağı bir geleceği başkalarına sunabilmek için.
Kısaca Alexander’ın nihai motivasyonu, başkalarına adalet ve umut taşıyan bir figür olmaktır. Kendi geçmişini bir silaha değil, bir pusulaya dönüştürerek, Eleni’nin fısıltılarını ve Leon’un hayallerini son nefesine kadar yaşatmaya ant içmiştir.
Profil
Saldırı Kabiliyeti: E
Savunma Kabiliyeti: E
Çabukluk: E
Varlık: E
İrade: D* (Üstün Stat)
Saldırı Kabiliyeti: E
Savunma Kabiliyeti: E
Çabukluk: E
Varlık: E
İrade: D* (Üstün Stat)
